De procestherapie van Nynke

Elk verhaal is het waard om verteld te worden en dit is mijn waargebeurde verhaal. Ik schrijf dit omdat ik merk dat er nog veel schaamte en taboe heersen rondom dit soort onderwerpen. Mocht je je erin herkennen, dan hoop ik dat je net als ik de moed hebt om hulp te zoeken. Om de privacy van mijzelf en mijn geliefden te beschermen heb ik mijn naam veranderd en sommige dingen geanonimiseerd.

Groetjes, Nynke

Deel 1: Wat eraan vooraf ging

Het is een jaar geleden en het loopt thuis volledig uit de hand. Wat mijn veilige huis zou moeten zijn, is opeens veranderd in een onveilig huis voor mij en mijn net geboren dochter. Mijn toenmalige partner slaat als een blad aan een boom om en wordt zo boos dat hij mij tegen de muur aan slaat. Achteraf besef ik me dat, als ik hier met mijn hoofd tegenaan was gekomen, ik niet weet of ik dit wel had kunnen schrijven op dit moment.

Wanneer hij naar zijn werk vertrekt, pak ik de telefoon en besluit ik een vriendin te bellen. Zij komt meteen, omdat ze hoort dat er een crisissituatie is en ze wil me helpen, op welke manier dan ook.

In ons gesprek benoemt ze dat ‘het zo niet langer kan’, en of ik (na alle relatietherapie die ik met hem al gevolgd had), niet liever zelf ook in therapie wil om een en ander te onderzoeken. Na een intensief gesprek met haar, waarin ze me flink (en lief) aan de tand voelde, besefte ik me, dat dit inderdaad zo niet langer kon. Ze gaf me het telefoonnummer van Haike, wat ik netjes opsloeg in mijn telefoon.

Zoals zij benoemde: “Haike is de beste therapeut voor Emotieve Therapie en aan deze therapie heb je echt iets.” Ik googelde Emotieve Therapie en vond het volgende: een combinatie van gesprekken en lichaamsgerichte therapie. Gesprekstherapie volgde ik al eerder, maar waar ik de psycholoog dan kon vertellen wat er mis was, had ik niet heel veel aan de geboden adviezen. Ik stapte namelijk continu weer in mijn oude patronen, omdat alle trauma’s uit het verleden nog lang niet opgelost waren en ik dus op dezelfde manier bleef reageren.

Want…. ook al heb ik alle patronen en verbanden van mijn eigen handelen en psyche wel in beeld, het voelen in (en van) mijn lichaam deed ik al jaren niet meer. Ik voelde me verlamd om ook maar iets te voelen: verdriet, angst, boosheid, maar ook vreugde en liefde.

Vanuit mijn werk kreeg ik een coach aangeboden, dat zou wel veel kunnen helpen, was de gedachte. Bij de eerste en de tweede sessie wisten hij en ik het al: de kern van mijn probleem zit veel dieper in mij. De coaching-sessies waren niet voldoende om me hierbij te helpen. Hij was mijn stok achter de deur: ik zou hem mailen als ik gebeld had naar Haike. En zo geschiedde. Op een dag voelde ik namelijk: zo kan het niet langer en ik moet iets doen, voor mezelf en voor mijn dochter. Ondanks mijn drukke schema als (inmiddels) alleenstaande moeder, moest er toch wel ruimte te vinden zijn om hiermee aan de slag te gaan. En in plaats van maandenlange wachtlijsten, kon ik binnen een maand al terecht: wat een verademing!

Deel 2: De intake

Nadat ik Haike mijn klachtenlijst en intakeformulier heb gestuurd, krijg ik de intake. Die vindt online plaats in verband met corona*, waarover ik meteen sceptisch en kritisch ben. Kan dat wel online? Heeft het net zoveel effect als wanneer ik in real life een sessie heb? Voor mij werkt het beter om ergens naar toe te gaan en de energie in een ruimte en van de andere persoon te voelen. Alles wat ik van tevoren had bedacht, kon ik gelijk weer overboord gooien. Waar ik in andere therapieën ervaarde dat het vooral aan de oppervlakte bleef’, prikte Haike meteen door naar de kern die onder de ijsberg zat.

Het begint in mijn vroege kindertijd, sterker nog, net na mijn geboorte. Mijn moeder komt in het ziekenhuis terecht en van haar raak ik verwijderd de eerste paar maanden in mijn leven. Ik was ontroostbaar en het enige wat ik kon, was huilen, wat ik heb begrepen uit verhalen. Dit sluit aan bij alles wat ik, later toen ik zelf moeder werd, heb gelezen over hechting. In de eerste maanden wordt namelijk de basis van veilige hechting gelegd, iets wat ik niet kon, omdat mijn moeder niet in mijn omgeving was. De rest van mijn leven bestaat uit pesterijen van mijn broer, op school en veel ruzie thuis. Ik voelde me onbegrepen, was opstandig en het enige wat ik kon doen om gezien te worden, was rellen.

Toen ik ging studeren, belandde ik in uiteindelijk in een relatie waarbij mijn vriend agressief werd. Op dat moment vertrok ik naar het centrum van Amsterdam en leefde ik als een god in Frankrijk. Mijn vriendinnen van toen profiteerden vooral van mijn zorgzaamheid (wat ik had geleerd van mijn moeder), gastvrijheid en gulheid. Nadat ik mijn studie had afgerond, werkte ik in de horeca om genoeg geld bij elkaar te sparen voor mijn wereldreis. Na de zoveelste mislukte relatie besloot ik eerst mijn droom waar te maken en naar de andere kant van de wereld te vertrekken. Begin twintig was ik en ik besefte me heel erg goed dat ik, als ik wilde gaan, het NU moest doen, ook vanwege mijn kinderwens. Halverwege Colombia ontmoette ik de liefde van mijn leven, althans, dat dacht ik op dat moment. Tot over mijn oren verliefd, maar hij vertrok terug naar Nederland en ik had nog een rondreis door Peru, Bolivia en Brazilië op het programma staan. Het originele plan was om daarna te gaan werken, maar na Peru en Bolivia vloog ik terug naar Nederland. Een week voor Oud & Nieuw stond ik op Schiphol waar mijn ‘nieuwe liefde’ me ophaalde. We hadden afgesproken om Brazilië en andere landen uit Zuid-Amerika samen te doen. Op elke mooie plek waar ik namelijk stond, dacht ik aan hem en wilde ik het met hem delen. Mijn nieuwe liefde had geprobeerd om mijn vriendinnen op te trommelen, om mij op te halen van Schiphol. Echter, hij was er alleen. Het bleken eenzijdige vriendschappen, waarin ik vooral gaf en weinig terug kreeg. Iets wat de rode draad was in mijn leven. Heel hard werkte ik altijd, om gezien te worden en zodat andere mensen mij lief zouden vinden. Zo ook in mijn relatie, waarbij alles eerst fantastisch leek, maar later toch een oud patroon opdook. Ook hij werd agressief, begon me uit te schelden, hield zijn handen niet thuis. Bij deze relatie kwam ook alles vanuit mijn kant en door te blijven investeren in een bodemloze put zorgde ik er zelf voor dat ik weer afgewezen werd. Zelf stuurde ik, onbewust, continu mezelf de afwijzing in, door oude trauma’s die nog in mijn lichaam zaten. In mijn intake besprak Haike met mij de koppelingen van liefde die zij ontdekte in mijn verhaal: Liefde = afwijzing en Liefde = prestatie. Zolang iemand mij afwijst, of gaat afwijzen, voel ik me geliefd en aangetrokken tot die persoon. Dat was de manier waarop ik liefde had geleerd. Het feit dat mijn moeder in het ziekenhuis kwam toen ik net geboren kwam, heb ik onbewust als een afwijzing ervaren. Voor mij was ze gewoon ineens weg. Mijn reactie daarop was: zolang ik maar heel hard werk en mijn best doe, word ik gezien en ontvang ik liefde. Dit alles viel te verklaren uit mijn verleden en oude familie patronen, ook uit vorige generaties. Blijkbaar zat er nog een traumatiek in mij, die ik nooit verwerkt had. Meteen begreep ik zo eindelijk mijn keuzes in partners, vriendschappen, maar ook waarom ik niet op mijn gevoel af ga, maar vaak alles eerst over-analyseer. Door te analyseren, creëer ik mijn eigen afwijzing ook, want ik negeer daarmee de rode vlaggen die mijn onderbuik me altijd laat zien. Vanuit mijn gevoel weet ik namelijk meteen wat de juiste keuze in een situatie is. Dat werd dan ook een van mijn doelen: weer leren vertrouwen op mijn intuïtie en hiernaar te handelen. Daarnaast wilde ik zelf mijn grenzen aan kunnen geven en weer in verbinding komen te staan met mijn lichaam. Door jarenlang door mijn ex gekleineerd te zijn geweest, had ik een muur om mezelf heen gebouwd en voelde ik me al jaren verlamd. Het zorgde ervoor dat er geen haat meer binnen kwam, maar ook dat ik niet meer kon genieten van vreugde. In mij voelde ik alle onrust, terwijl ik zo verlangde naar rust.

Na de intake voel ik me opgelucht, maar ook ontzettend moe. Moe van de intake waarin alle pijnlijke gebeurtenissen in mijn leven zijn opgerakeld om patronen te ontdekken, maar ook van de lange 'strijd' die ik voelde in mezelf. Het lukte me zelf de afgelopen jaren maar niet om mezelf uit de situaties 'te denken', ook niet in andere therapieën. Eindelijk had ik het idee begrepen te worden en dat ik tot de kern was gegaan met de intake. Geen gekke diagnoses, maar precies de pijnpunten, die ik al jarenlang (onbewust) in mijn lichaam voel. Hoe gek het ook klinkt, ik zag er naar uit om er eindelijk mee aan de slag te gaan en was nieuwsgierig geraakt door deze vorm van therapie, die ik nog helemaal niet kende.

Deel 3: De boosheidsessie

Net als de intake vindt mijn eerste sessie online plaats, omdat een pandemie de wereld overneemt. Corona zorgt ervoor dat de wereld even stilstaat. Alle afleiding die ik normaal had (dansen, drankjes, festivals), is opeens niet meer zo vanzelfsprekend. Ik word geconfronteerd met mezelf en merk dat ik steeds meer begin te accepteren dat alles nu even anders is en dat ik mee ga met de flow van het ‘nieuwe normaal’. Doordat ik ook één dag thuis werk met een baby om me heen merk ik dat grenzen en prioriteiten stellen makkelijker gaan. Afspraken zeg ik eerder af en mensen reageren hier gelukkig goed op. Dat zijn dingen die ik nooit deed en die ik heel erg moeilijk vond voorheen. Ondertussen laat ik mijn lieftallige ex uiteraard nog wat roet in mijn flow gooien door zijn gekke acties en daardoor voel ik wel spanningen in mijn lijf.

Haike zegt dat we vandaag gaan beginnen met het weghalen van ladingen. Ze had tijdens de intake al uitgelegd dat ladingen ontstaan vanuit onverwerkte situaties en voelbaar zijn als spanningsplekken in je lichaam. Een lading bestaat uit een gevoel van onmacht en een gedraging om dat machteloze gevoel niet te hoeven voelen. Zowel bij de onmacht als bij de gedraging horen normaal gesproken een plek in je lichaam, een emotie en een gedachte. "Wanneer gedrag vastzit in een lading is het heel moeilijk om dat gedrag te veranderen," zegt Haike. "Het gebeurt namelijk automatisch, omdat in je hersenen je denken wordt uitgeschakeld als die lading wordt getriggerd door een gebeurtenis die lijkt op die van de onverwerkte situatie."

“Vandaag gaan we ontdekken wat jouw eerste afweermechanisme is tegen het feit dat je überhaupt een probleem hebt,” legt Haike uit. “Deze afweermechanismes zijn angst, boosheid en verdriet en die emoties worden als zodanig als sessieonderwerp neergezet. Ze komen in jouw eigen, onbewuste volgorde. Door het uitvragen van de ladingen, kunnen we zien in welke sessie je zit. Het behandelen van deze afweermechanismes is noodzakelijk om later aan het werkelijke probleem te kunnen werken.”

Haike en ik praten over situaties die de laatste tijd in mijn dagelijks leven zijn voorgevallen en die ik moeilijk vond. Veel daarvan kan ik herleiden naar mijn jeugd of naar de periode van fysieke en emotionele mishandeling. Tijdens dit gesprek verkrampen mijn schouders en mijn nek. Deze plekken hebben de afgelopen tijd veel aandacht gevraagd. Ik voelde het lichamelijk maar om de emotionele pijn niet te voelen van de (scheld)woorden van mijn ex, maar ook de blauwe plekken niet te hoeven zien, ben ik bij mijn gevoel weggegaan. Een soort muurtje heb ik gebouwd, ik was als verlamd en voelen deed ik jaren al niet meer. Dit zorgde niet alleen voor bescherming tegen het negatieve, maar ook genieten van de mooie dingen in het leven kon ik daardoor niet echt meer. Elke keer vraagt Haike me tijdens de sessie waar in mijn lichaam ik het voel. Wat vooral naar boven komt in deze sessie, is dat ik steeds boos ben op mezelf: dat ik de fysieke en emotionele mishandeling heb laten gebeuren. Dat mijn dochter deze agressieve relatie als voorbeeld heeft gehad in mijn buik en in de eerste maanden van haar leven. Het was een soort onmachtig gevoel naar mezelf, waar ik bij weg kwam door er met anderen over te praten of alles te relativeren met mijn hoofd. De boosheid leek dan misschien wel verdwenen, maar was ondertussen wel opgeslagen in mijn lichaam.

In de periode als ik deze sessie heb, ben ik aan het daten. Ook daar merk ik dat ik mijn gevoel voornamelijk aan de kant schuif, iets wat ik ook tijdens mijn wilde studententijd deed. Op het moment dat ik me niet kwetsbaar opstel, hoef ik me namelijk ook niet te binden en de ander bindt zich dan ook niet aan mij. Op die manier word ik vanzelf weer afgewezen: de negatieve koppeling van liefde aan afwijzing wordt opeens heel zichtbaar.

Als Haike en ik verder praten, gaat het over het incasseren van alle negativiteit van mijn ex in onze relatie. Eerst incasseer ik het oordeel van de ander, dit is een beweging van buiten naar binnen. Hierbij laat ik mijn eigenwaarde aantasten, want die laat ik afhangen van het oordeel van de ander. Als ik merk dat ik niet leuk genoeg ben, gooi ik de deur dicht. Hiermee probeer ik mezelf wel te beschermen, maar ondertussen heb ik het allang geïncasseerd. Dit herken ik wel uit mijn huwelijk als we ruzie hadden. Eerder liep ik weg als hij weer boos deed en dreigend achter me aan rende. Ik sloot mezelf en mijn kind op de WC op. Ik voelde me zo bedreigd en onveilig en nu we het er tijdens de sessie over hebben voel ik dit weer in mijn buik. Tijdens de ruzies pakte hij me vast, schudde hij me door elkaar. Ik verzon smoesjes over de blauwe plekken. Die keer dat hij te ver ging en me tegen de muur gooide, waarbij ik maar op het nippertje ‘goed viel’, zal ik nooit meer vergeten. Deze gevoelens heb ik als ladingen opgeslagen in mijn lichaam en ik zal er naar moeten kijken om die ladingen te kunnen neutraliseren, iets waar ik jarenlang voor weggevlucht ben. Telkens blijf ik mezelf afvragen: hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren? Ik wijs mezelf continu af en verdwijn in mijn negatieve spiraal. We constateren samen dat ik in de boosheidsessie zit.

“Had je eigenlijk wel tegen hem op gekund?” vraagt Haike. Op dat moment breekt er iets. Een tranendal ontstaat, want ik weet dat ik hier niets tegen heb kunnen doen. Niet alleen fysiek was hij sterker, maar ook emotioneel is er veel schade aangericht. Al mijn onzekerheden die ik hem in vertrouwen heb verteld, gebruikte hij tegen mij in ruzies om mij continu onderuit te halen. Omdat er in mij ook een negatieve koppeling van liefde is ontstaan waarbij ik liefde koppel aan prestatie, wilde ik laten zien dat ik het wel kon als zijn vrouw. Ik zou hem wel kunnen veranderen en laten zien dat ik wel met hem kon leven.

Tijd om ladingen weg te halen. Ik volg Haike’s stem die plekken in mijn lichaam benoemt en zo kom ik vanzelf in mijn gevoelscentrum. Hierdoor komt mijn focus in mijn lichaam te liggen. Het kost even tijd als ik in deze sessie moet focussen op het gevoel in mijn lichaam, maar het lukt wel. Het gevoelscentrum is de plek in mijn buik die ik kan voelen als ik verliefd of zenuwachtig ben. Omdat ik alles visueel maak, zie ik dit voor me als een grote bol met licht. Als ik hier ben, noemt Haike een aantal woorden. Degene die ik me nog kan herinneren zijn schaamte, schuld en leugens. Als ik voel dat er iets veranderd in mijn gevoelscentrum of als andere plekken mijn lichaam aandacht vragen, moet ik dit aangeven. Het gekke hieraan is, dat de woorden die zij noemt, corresponderen met plekken in mijn lichaam. De gevoelens van schuld en schaamte of boosheid zitten vast als ladingen in mijn lichaam. Het is wonderbaarlijk dat ik die gevoelens mee kan nemen naar mijn gevoelscentrum en dat zo de ladingen verdwijnen. Je moet het ervaren, want het is bijna niet uit te leggen. De pijn in mijn nek en schouders verdwijnt en ik voel me na de eerste sessie al een heel stuk (ver)lichter dan voorheen. Dat dat weer zou veranderen in de komende weken, had ik niet kunnen verwachten.

Deel 4: De verdrietsessie

De periode na de boosheidsessie ervaar ik als ontzettend emotioneel en intens. Omdat ik dit intense verdriet in jaren niet heb gekend en zo heb gevoeld, besluit ik Haike te mailen.

‘Hoi Haike, de afgelopen dagen merk ik dat ik hoog in mijn emotie zit, veel aan het huilen ben. Een conflict met mijn ex bleef wel rustig: ik merkte meteen dat ik niet in de boosheid ging? Echt bijzonder en fijn om te ervaren! Maar verder merk ik dat ik veel moet huilen en intens verdrietig (en moe!) ben.... het is sinds onze sessie erger lijkt wel: zou dat kunnen?’ Haike antwoordt: ‘Hoi Nynke, wat je ervaart is normaal, de boosheidsessie is geweest en dan kom je automatisch in het volgende afweermechanisme terecht. Dat zal de verdrietsessie wel zijn’. Het is voor mij een geruststelling dat het ‘normaal’ is, maar vooral ook dat ik weer zo intens kan voelen. Wat ook opvallend is, is dat ik tijdens de periode na de boosheidsessie wel conflicten of situaties met mijn ex meemaak, maar dat ik rustig kan blijven, bij mezelf en niet meteen boos word. Een verademing, al merk ik wel dat ik na zo’n situatie juist intenser verdrietig ben en mezelf van alles kwalijk neem. Tijdens de verdrietsessie vraagt Haike hoe het gaat en ik vertel haar dat ik voornamelijk erg druk ben. Op het werk, thuis, alles is een beetje teveel lijkt het wel. Mijn dochter slaapt slecht... en ik dus ook. Hierbij voel ik me erg verdrietig dat ik geen ruggespraak heb met haar vader. Ik heb geen idee hoe hij erin staat of wat hij doet. Wel weet ik dat onze aanpak verschilt en dat er eigenlijk weinig overleg over opvoeding mogelijk is. Mijn groei sinds mijn vorige sessie ten opzichte van hem is dat ik niet meer in discussie ga, maar dat ik blijf staan. Hierin stel ik mijn grenzen; eerder liet ik over me heen lopen.

Waarbij dat bij mijn ex lukt, gaat dat in het contact met mijn eigen vader minder goed. Ik voel steeds afwijzing als ik contact met hem heb en hierbij voel ik regelmatig een litteken wat ik heb overgehouden na een operatie. De gedachte die ik erbij krijg, is dat ik geen goede moeder ben. Ondanks dat het zo druk was, had ik een moment gevonden dat ik alleen een weekend weg kon. Het was prachtig weer en ik heb heerlijk uitgewaaid op het strand. In plaats van me alleen te voelen, heb ik me prima vermaakt en vond ik het heel erg prettig dat ik mijn eigen ding kon doen. Toen ik in het zonnetje in de duinen zat, voelde ik me zo intens gelukkig, zo had ik me in jaren niet gevoeld. Wel kreeg ik de gedachte tijdens dit weekend, dat ik het moeilijk vind om grenzen en mijn eigen behoeften aan te geven in een liefdesrelatie. Tegelijkertijd maakt dat me verdrietig, omdat ik bang ben dat niemand zijn leven met mij durft te leven en dat ik alleen achterblijf. Tijdens de sessie speelt mijn litteken opeens weer op en Haike koppelt dit aan de periode dat mijn moeder in het ziekenhuis werd opgenomen toen ik net geboren was. Ik ben op dezelfde plek geopereerd als zij. Symbolisch gezien zou je dit kunnen linken aan het gemis aan liefde in de eerste periode van mijn leven. Ik vind het een prachtig symbool en kan me er wel in vinden. Elke keer als ik mijn litteken weer op voel spelen, vraag ik me af hoe ik dit in dat verband kan zien. Als ik dat ontdek, voel ik de energie en laat ik deze door mijn lichaam naar buiten komen, zodat het niet als lading blijft hangen. Het verdriet wat verspreid in mijn lichaam zit, is gerelateerd aan mijn verleden, heden en soms ook de toekomst. Elke plek die aanslaat bespreken we en aan de hand van de techniek die Haike toepast, halen we op die manier de ladingen weg. Het voelt bevrijdend en rustig in mijn hoofd, waarna er weer ruimte is voor mooie, positieve, nieuwe ervaringen.

Deel 5: De angstsessie

Na de verdrietsessie is het vele huilen verleden tijd. Ik merk ik dat ik steeds meer bezig ben met het het geven en ontvangen van feedback en het aangeven van grenzen. Bij sterke persoonlijkheden vind ik dit het allermoeilijkste. Iets wat niet geheel gek of bijzonder is, want dit is iets wat ik in mezelf herken en verafschuw. Ik weet dat ik een behoorlijk pittig karakter kan hebben en erg direct ben. Hierbij klinken dingen voor mij als volstrekt logisch, maar blaas ik een ander omver. Daarnaast wind ik er niet altijd doekjes omheen, waarbij ik het heel erg moeilijk vind om rekening te houden met andermans gevoelens. Ik ben meerdere malen dan ook als ‘onaardig’ bestempeld, terwijl ik het dan in mijn ogen gewoon goed bedoelde. Ik wilde iemand helpen met mijn (iets te directe) feedback, zonder iemand te willen kwetsen. Nu ik van mezelf weet dat dit soms te lomp over kan komen, ben ik elke keer als ik iemand feedback geef, bang dat ik de ander kwets. Het minder ongezouten mijn mening geven, is iets wat ik echt nog moet leren, waarbij ik rekening moet houden met de gevoelens van de ander. Dit oefen ik: ik ga het gesprek aan over het gevoel dat ik krijg als een ander wegvlucht na het krijgen van feedback van mij. Hierbij probeer ik te achterhalen wat het met de ander deed, maar ook hoe ik het beter had kunnen brengen. Het tegengestelde gevoel wat ik ervaar, is dat ik zelf ook niet goed directe, ongezouten feedback kan. Ik voel me dan heel klein worden en verdrietig worden van binnen. Ik ben dan bang dat ik niet goed genoeg ben en dat ook maar een klein ding van kritiek, betekent dat iemand mij als totale mens niet meer leuk vindt. De manier hoe ik hiermee om moet gaan, ben ik nog erg aan het oefenen. Als ik zelf voel dat feedback ongegrond is, of dat ik me hier niet fijn bij voel, spreek ik nu inmiddels wel mijn gevoelens uit, waar ik dit eerder ‘maar liet’ voor de goede vrede. Het lukt wel, maar gaat met vallen en opstaan. Ondanks dat ik pittig was in het geven van feedback, heb ik het altijd moeilijk gevonden om mijn grenzen aan te geven. Ook daar ben ik mee aan het oefenen, want dat heb ik 27 jaar niet gedaan. Bij iedereen om me heen merk ik dat ze eraan moeten wennen: ik die mijn grenzen aangeeft. En elke keer dat ik de kans krijg, besef ik me: dit is weer een les om te leren. Hierbij besef ik me, dat ik deze les keer op keer krijg van het universum, totdat ik het kan. Dat klinkt allemaal heel erg mooi en makkelijk, maar dat is het allesbehalve.

Een collega bij wie ik mijn grens aangaf, werd woedend en liep weg. Natuurlijk nooit mijn bedoeling… maar het gebeurde. Toen ik, na een paar dagen, toch de leeuwenkooi in durfde te stappen en hier het gesprek over aanging, bleek het allemaal wel mee te vallen en was er ietwat overdreven gereageerd…. Alle negatieve gedachten die ik had gevormd (ze zal me wel niet mogen, ze vindt me vast irritant, ze vindt zeker dat ik mijn werk heel slecht doe), waren volledig ongegrond en niet waar gebleken. En achteraf besefte ik me: door dit te oefenen, kom ik er achter dat mijn gedachten vaak negatiever zijn dan de werkelijkheid is.

Tijdens de angst sessie bespreek ik met Haike dat ik soms mijn ex-partner mis. Juist ja, die man die me al dat vreselijks heeft aan gedaan zoals ik in de vorige blogs heb beschreven. Met mijn hoofd kan ik dit niet begrijpen, maar mijn hart mist hem soms wel. Haike legt me uit dat dit te maken heeft met mijn negatieve koppeling van liefde aan afwijzing. “Als je vaak bent afgewezen, gaat de afwijzing gelijk staan aan liefde, want het is aandacht. Je gaat in wezen steeds weer op zoek naar die afwijzing, omdat dat de manier is waarop je liefde hebt geleerd. Dat is ook de reden waarom kinderen, maar ook volwassenen, steeds negatieve aandacht vragen.” Omdat dit nog niet helemaal uit mijn systeem verdwenen is, zal ik op zoek gaan naar afwijzing. Dit zit in kleine dingen die ik mezelf vertel, mijn eigen verhaal: ‘Zie je wel, ze mogen me niet’. Of de dingen die ik zelf doe: ‘Als ik maar te hoge doelen aan mezelf stel, haal ik ze niet’. Op die manier creëer ik soms ook mijn eigen afwijzing. Dit was een nieuw inzicht, zo had ik het nog nooit bekeken en besefte me, dat ik echt een ontzettend goede saboteur blijk te zijn van mijn eigen geluk. Omdat ik het patroon ook herken bij mijn ouders, besloot ik dat ik dit patroon wilde doorbreken. Dit door middel van de therapiesessies met Haike, maar ook door het mediteren weer op te pakken. Door positieve affirmaties en het bijhouden van een positief dagboek waarbij ik alleen maar goede dingen over mezelf opschrijf, wil ik deze verbindingen in mijn hoofd veranderen. De ladingen die hieraan gekoppeld zijn en waar ook emoties bij horen, zijn verspreid te vinden in mijn lichaam. In mijn voorhoofd voel ik de angst om het anders te gaan doen, mijn been reageert dat ik bang ben om eroverheen te stappen en vervolgens voel ik het verdriet dat het nog niet allemaal weg lijkt te zijn.

Een van de ladingen die in mijn lijf zitten blijkt gefragmenteerd te zijn, hij is als het ware geëxplodeerd en verspreid door mijn lijf in stukjes verdeeld. Haike is dat nog niet eerder tegengekomen. Ik herken dat dingen bij mij altijd anders gaan dan normaal. Haike leert mij een andere techniek waarbij mijn gevoelscentrum als een soort stofzuiger alle deeltjes meeneemt en neutraliseert. Na de sessie ben ik uitgeput, maar voel ik me een heel stuk lichter. Op de een of andere manier, is het me weer gelukt om als een ander mens de kamer uit te komen en ben ik benieuwd hoe ik dit in mijn eigen dagelijkse praktijk ook weer zal voelen en terug zien.

Deel 6: De innerlijk kind-sessie

Tijdens de angstsessie besprak ik met Haike dat in mijn diepe kern de overtuiging leeft dat afwijzing ‘liefde’ betekent. Dit is voornamelijk te verklaren omdat mijn moeder door ziekte, vlak na mijn geboorte, in het ziekenhuis terecht kwam. Op dat moment had ik geen kans om me te hechten aan mijn moeder en dacht ik dus, dat de afwezigheid van liefde, liefde was. Daarnaast ben ik opgevoed door ouders die uit een groot gezin komen. Ze zijn de jongsten en voornamelijk ook opgevoed door oudere broers en zussen. Zie hier een familiepatroon ontstaan: de afwezigheid van ouders in de eerste belangrijke fasen van het leven. Iets wat mijn ouders zelf niet hebben gekend.

Wat we ook allemaal in ons gezin herkennen, is dat we ontzettend onzeker zijn. Dit zorgt ervoor in mijn dagelijkse leven dat ik heel hard werk om maar gezien te worden, door anderen. Het probleem hiermee is, dat het harde werken nooit genoeg is. Het gaat erom, dat ik mezelf mag gaan zien, dat ik goed ben, zoals ik ben. Mezelf zie, zoals ik ben, zonder dat ik mijn eigen geluk en eigenwaarde saboteer door steeds op zoek te gaan naar afwijzing. De innerlijk kind sessie komt als geroepen, omdat ik steeds meer merk dat mijn ‘oude verhaal’, in de weg zit om door te kunnen groeien en ontwikkelen. De kern is dan ook om het oude verhaal wat ik heb gemaakt te herschrijven; eigenlijk een soort herprogrammering van mijn systeem.

“Als kind heb je conclusies getrokken over de manier waarop je er mag zijn voor je ouders,” legt Haike uit. “Deze conclusies zijn gebaseerd op een onvolledig beeld van de werkelijkheid. Voor jou als baby was het niet duidelijk dat je moeder ziek was, ze was er gewoon niet, dus voelde je je alleen en in de steek gelaten. Voor jou was er geen context omdat je die cognitieve ontwikkeling nog niet had. Je had nog geen ego- en taalontwikkeling. Vanuit die conclusies heb je een soort karikatuur gevormd van je ouders en van wat zij van je vinden. Dit zijn je innerlijke critici geworden. Uiteindelijk ben je jezelf gaan afwijzen en heb je daarmee jezelf in de steek gelaten. Deze sessie gaat over liefde in verbinding met anderen en is bedoeld om deze innerlijke critici te gaan omvormen tot liefdevolle innerlijke mentoren, die jou gaan ondersteunen in plaats van afwijzen. Dat doen we door middel van een visualisatie, waarbij jij jouw innerlijke critici, die in de visualisatie het gezicht hebben van je ouders, gaat confronteren met wat je hebt gemist. Daarna gaan we ze ombouwen naar liefde. Het resultaat daarvan is dat de negatieve koppeling van liefde in balans wordt gebracht met de positieve koppeling van liefde, waardoor stabiliteit ontstaat”

Haike vraagt mij om mijn ogen te sluiten en naar binnen te keren, naar mijn gevoelscentrum, naar de plek waar even niets anders is dan rust. Gelukkig ben ik bekend met mediteren, waardoor het me lukt om mijn gedachten even tot stilstand te brengen. In mijn gedachten zie ik mijn kleine ik, in een wiegje, in het huis waar ik werd opgevangen toen mijn moeder in het ziekenhuis lag. Eerst zie ik dat ik slaap, daarna word ik huilend wakker omdat ik mijn moeder mis. Het gevoel wat ik hierbij krijg, is dat ik borstvoeding wil geven, iets wat ik niet kreeg op dat moment.

Ik neem mijn kleine ik mee naar de woonkamer van mijn ouderlijk huis en stel me voor dat mijn moeder binnenkomt op de leeftijd die zij had toen ik nog een baby was. Ik zie haar in

gedachten vermoeid voor me. Ik confronteer haar met het feit dat ze er niet voor me was geweest. Ook latere situaties kwamen naar voren. Ze was weer begonnen met werken toen ik nog op de basisschool zat. Hier was ook geen keuze in, omdat mijn ouders een huis hadden gekocht wat belangrijk voor hen was. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat ik er niet toe deed, dat ze er niet voor me waren. Ook voelde ik me altijd teveel en draaide veel om mijn broer. Hij had problemen op school, waardoor de aandacht naar hem ging. Ik werkte hard om gezien te worden, alleen werkte dit niet op deze manier. In de visualisatie neem ik het mijn moeder kwalijk dat ze er niet voor me was. Ook niet toen ik zei gepest te worden en dat ik het fijn zou vinden als ze met mijn meester zouden gaan praten. Ik vertel haar dat ik er de rest van mijn leven alleen maar mee bezig ben geweest om er te mogen zijn. Dat ik voor anderen zorgde, in plaats van voor mezelf, dat ik de hele tijd aan het presteren was. Dit zijn op zichzelf staand geen slechte eigenschappen, zolang je jezelf niet vergeet in het hele plaatje. Dit is iets, wat ik nog moet leren en wat tijd kost.

Mijn vader is in het plaatje continu negatief, iets wat hij nu ook nog steeds vaak is. Het lijkt zijn manier van verbinding maken, omdat dit waarschijnlijk hetgeen is wat hij weer van thuis uit mee heeft gekregen. Ik vertel hem dat ik me in de steek gelaten voel. Hij heeft mij weg gebracht als pasgeboren baby, terwijl hij mijn broer wel opving. Ik voelde me verstoten, of ik er niet mocht zijn. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik een koppeling tussen liefde en afwijzing heb ontwikkeld. De koppeling die ik nog steeds met me meedraag en waarbij ik nu mannen uitzoek, die me afwijzen. De afwijzing zie ik als liefde, waarna ik achter ze aan blijf lopen, omdat ik denk dat dit is wat ik zoek. Het is bekend, het pad is een bekend pad in mijn hersenen, waardoor ik continu deze weg bewandel. In de visualisatie spreek ik uit wat ik al jaren voel en tegelijkertijd projecteer ik een ander beeld van mijn ouders in mijn hoofd. Tijdens deze nieuwe inprenting voel ik de angst als lading in mijn lichaam. Angst om mijn oude verhaal los te laten en mijn nieuwe verhaal een plek te geven. Door deze angst te doorvoelen en de lading te neutraliseren in mijn gevoelscentrum lukt het me aardig om dit nieuwe beeld in mijn hoofd te prenten. Aan het einde van de visualisatie zie ik mijn ouders voor me, zoals ik ze graag voor me had gezien. Sterk, zelfvoorzienend, empathisch, positief en inlevend. Bewuste, ouders die mij zien, zoals ik ben. Tegelijkertijd zijn ze trots op wie ik ben en begeleiden ze mij in het leven zoals ik dit graag had gezien. Dit alles voelt of ik een familiepatroon wat wel vier generaties terug gaat, heb kunnen doorbreken en een nieuw systeem in mijn hoofd heb kunnen prenten.

Omdat ik dit stuk pas naderhand typ, voelt het heel erg raar en onwennig. Het voelt of het verhaal wat ik eerder voelde, niet meer mijn verhaal is. Ik heb er afstand van gedaan en ik kijk er van een afstand naar. Dit voelt licht, maar tegelijkertijd ook heel erg vreemd. Of ik mijn been verloren ben, dat ik al mijn hele leven bij me draag. Ook voelt het of ik er een veel beter been voor teruggekregen heb, waar ik veel beter mee door het leven kan lopen dan ooit tevoren.

Deel 7: De eigenwaarde- en blijdschapsessie

Ik ben over de helft van mijn procestherapie. Na de vorige sessie heb ik een welverdiende vakantie gehad en nu ben ik weer bij Haike voor de eigenwaardesessie. Na de innerlijk kind-sessie, die ging over liefde in verbinding met anderen, voelde ik dat er iets in mij veranderd was, wat me ertoe dwong om afscheid te nemen van patronen die niet meer bij me pasten. Een patroon wat hardnekkig was, was dat ik viel op mannen die mij niet de liefde gaven die ik eigenlijk verdien. Vlak voordat ik op vakantie ging, voelde ik dat het klaar was met alle dating apps en mannen in het algemeen. Ik was toe aan rust, focus op mezelf en mijn dochter. Voordat ik het wist had ik alle profielen en apps verwijderd en was ik bezig met ‘zelfhulp’ boeken lezen, webinars volgen, mediteren, sporten, yoga en schilderen.

Tussen de lockdowns van corona in stond de volgende vakantie alweer voor de deur: een autovakantie naar Engeland, met een van mijn beste vriendinnen. Onderweg zouden we stoppen in Noord-Frankrijk waar een vriendin van mijn moeder, Iris, een huis bezit.

Toen we hier aankwamen, was ons bed opgemaakt en kregen we een rondleiding door het prachtige gebied. Een paar uur later, kwamen de dochter en zoon van Iris ook aan. Tijdens de rondleiding vertelde Iris over hem, hij deed haar wel aan mij denken en zag veel parallellen tussen ons. We waren met dezelfde dingen bezig: reizen, therapie, mediteren, yoga, zelfontwikkeling en ze herkende dan ook heel veel van wat ik vertelde in de verhalen van haar zoon.

Zoals ik al eerder zei, had ik geen interesse of behoefte aan een relatie, want ik had alle mannen afgezworen en wilde ‘vrij’ op vakantie zijn, even helemaal niets, behalve mezelf en mijn eigen aura. Rond een uur of acht kwamen ze aan terwijl ik even een warme trui aan het aantrekken was. Op de een of andere manier voelde ik een waanzinnig grote energie, die me naar hem toe trok, iets wat veel groter was dan ik zelf. Toen ik dichterbij hem kwam, verdronk ik in zijn prachtige blauwe ogen en leek er een bliksemschicht ons te raken. Het voelde als een magneet die ons naar elkaar toe trok. Ik wist me geen raad en heb geprobeerd hem te ontwijken, maar telkens kwamen we of naast elkaar te zitten, of bij elkaar uit als we onze tanden gingen poetsen. Na een avond en dag om elkaar heen gedraaid te hebben, belanden we onder de sterren. Hier praatten we over onze zoektochten naar ons zelf, onze plek in de wereld en alles wat we geleerd hadden de afgelopen maanden. Er was zoveel interessante, intense en fijne energie tussen ons, dat we hier uuuuren hebben gezeten. Hij onderbrak ons gesprek om thee, chocolade, kussens en dekens te halen, omdat ons gesprek maar niet tot een einde kwam. Uiteindelijk pakte hij mijn hand en kusten we. Nog veel romantischer dan het nu op papier geschreven staat en zo was en voelde het ook. Vanaf het eerste moment voelde alles goed, was ik volledig mezelf… en was iemand op mij verliefd, gewoon om wie ik ben, zonder dat ik allerlei veranderingen aan mezelf moest aanbrengen. Het voelde als een kroon op het werk aan mezelf wat ik had gedaan het afgelopen jaar en als een open deur, nadat ik alle deuren gesloten had.

Terwijl ik dit liefdesverhaal aan Haike vertel tijdens de sessie, kan ik mijn geluk niet op. Tegelijkertijd schrik ik als Haike zegt dat ik me ga binden. Net zoals onder de sterren, geef ik aan dat ik bang ben. Bang om mezelf te verliezen, bang dat ik er nog niet klaar voor zal zijn. Ondanks alle grote stappen die ik heb gezet: op auto-vakantie terwijl ik rij-angst heb, toch in het diepe springen wat betreft de liefde, het hele traject bij Haike, toch voelt het of ik nog niet klaar ben voor zo’n ‘grote stap’.

Alles in mijn lichaam slaat dan ook aan, van vreugde, opwinding, maar ook door verdriet en angst. Is hij het nu wel? Laat mijn intuïtie mij niet weer in de steek? Klopt het nu wel? Het valt me op dat ik niet continu de neiging heb om met hem te appen of bellen en dat dit goed is. Tegelijkertijd voelt het ontzettend onwennig, want ik ben gewend om steeds de bevestiging te zoeken. Tegenwoordig denk ik iets anders dan voorheen: ik ben goed genoeg en zo niet, dan is de ander het niet voor mij. Dit geldt, hoe hard dit ook klinkt, voor alle relaties: vriendschappelijk of in de liefde. Het valt me op dat, terwijl ik dit (een jaar later) typ, nog steeds deze strategie hanteer. Ik geloof in wederzijdse relaties, waarbij beide personen interesse in elkaar tonen en er voor elkaar zijn. Terwijl ik ontzettend graag de verbindingen tegenwoordig aan wil gaan, is er ook nog iets in mij wat wil wegrennen. Ik ben op de een of andere manier nog bang dat ik niet goed genoeg ben. Hierbij ben ik nog te afhankelijk van anderen voor het gevoel van mijn eigenwaarde. Pas als andere mensen iets goed/leuk/mooi vinden, dan pas kan ik daarin mee gaan. Ik merk wel dat ik meer mijn eigen keuzes maak, minder steeds aan iedereen om hun mening vraag, maar toch zit er nog twijfel. Tijdens de sessie met Haike halen we de ladingen weg die hier nog aan vastgekleefd zitten, zodat ik ook hier me weer vrijer in kan voelen. Uiteindelijk voel ik me meer in balans in mijn lijf, waarna ik me ‘vrij vast’ voel zitten. Iets wat ik nooit gedacht had te voelen. Toch in een relatie, maar tegelijkertijd de vrijheid voelen om mezelf te kunnen en mogen zijn en te uiten op mijn manier. In de nieuwe relaties van ‘tegenwoordig’ ben ik niet meer bang dat ik mijn identiteit verlies. Sterker nog, mijn vrienden en nieuwe lief vinden mij juist leuk om wie en hoe ik ben, juist, omdat ik mezelf ben.

Haike zegt aan het einde van de sessie dat we twee sessies in een keer hebben gedaan, omdat ze allebei tegelijk aan de orde waren. De eigenwaardesessie, die gaat over liefde in verbinding met mezelf en die enerzijds tot uiting kwam in de stappen die ik had gezet en anderzijds in het gevoel of ik wel goed genoeg was voor een relatie.

De blijdschapsessie ging over de euforie over deze nieuwe relatie waarin ik mezelf kan zijn. In deze sessie gaat het ook over ladingen die ik vanuit mijn denken creëer. Haike noemt dat pseudoladingen omdat ze niet direct uit de trauma’s voortkomen. Het zijn ladingen waarin je je van tevoren druk gaat maken over iets wat nog niet aan de hand is: vrees of het allemaal wel goed gaat en of ik er wel aan toe ben, agitatie omdat ik niet afhankelijk wil worden en triestheid bij het idee dat hij me zou verlaten. Door de dubbele sessie is de vraag opgekomen of ik haast heb. Dat werd versterkt doordat ik weer lading voelde op mijn eierstok. Ik vraag me af of ik eventueel nog een kindje wil, of dat ik haast had toen mijn dochter geboren werd. Dit laatste is het geval, waarbij het eerste nog een groot vraagteken is. Mijn hele leven heb ik het gevoel gehad dat ik ‘haast’ had, dat alles in een keer moest. Dit past volledig bij wie ik ben, maar tegelijkertijd leg ik daarbij steeds mijn lat te hoog. Het heeft me ver gebracht in het leven, maar tegelijkertijd is er ook geen rust om ervaringen rustig te laten bezinken. Dit is een mooi punt om te overdenken als ik de praktijkruimte van Haike verlaat. Want ondanks dat ik me wederom vrijer, lichter, in balans en ‘vrij vast’ voel, merk ik ook dat dit een heftige sessie was. Een sessie om weer even rustig te laten bezinken.

Deel 8: De kernovertuiging-sessie

Mijn vorige sessie eindigde ermee dat ik me ‘vrij vast’ voelde in de relatie. Iets wat nieuw is, wat wennen is. Ik ken het niet dat er iemand voor me is als ik moet huilen. Doordat ik op zoek ben naar een nieuwe balans in mijn leven als werkende moeder, met een sociaal leven en nu ook nog met een nieuwe liefde vermoed ik dat ik erg moe ben. Het mediteren werkt hierbij gelukkig wel, net zoals de supplementen die ik momenteel slik. Dit maakt me weerbaarder en zorgt ervoor dat ik alles nog wel volhoud zoals het is. Ook maak ik gebruik van een aardingslaken en ik vermoed dat ik daardoor nu een soort van aan het ‘detoxen’ ben. Zoals altijd in mijn leven probeer ik van alles tegelijkertijd uit en dit zorgt voor grote vermoeidheid, buikpijn en tegelijkertijd ben ik verdrietig. Verdrietig om afscheid te nemen van mijn oude ik en tegelijkertijd ook wel wat angst voor een nieuwe liefde. Om mezelf te kunnen uiten ben ik weer begonnen met schilderen, teksten schrijven en komt er veel creativiteit vrij. Tegelijkertijd is het hartstikke druk op mijn werk en vind ik grenzen aangeven op mijn werk nog steeds erg lastig. Hier worstel ik nog steeds mee en ik merk dat ik hier nog wel last van heb. Toen ik bij mijn ouders op bezoek was in de afgelopen periode, deed mijn vader bot en boos, waar mijn dochter bij was. Zij schoot helemaal in haar verdriet en kroop bij mij op schoot. Op dat moment vroeg ik aan mijn moeder of mijn vader dit vroeger ook deed. In mijn herinneringen weet ik dat hij vaak boos deed en dat ik die spanning erg gevoeld heb als kind. Persoonlijk koppel ik dit aan het moeilijk stellen van grenzen. Vaak cijferde ik me als kind weg, dit doe ik nu ook. Ik ben conflict-vermijdend en maak mezelf klein als iemand over mijn grenzen gaat. Voorheen ontkende mijn moeder dit, nu heeft ze me verteld dat dit inderdaad zo gebeurde. Het voelt als een soort gerechtigheid, dat mijn gevoel eindelijk bevestigd is hierin.

Als Haike vraagt waar ik nog last van heb, word ik een beetje vaag en onduidelijk. Haike vraagt mij waar ik omheen draai, wat vertel ik haar niet? Ik vertel haar dat ik het gevoel heb dat ik ‘er niet mag zijn’. Die depressieve gedachten heb ik wel vaker. Ik cijfer mezelf dan weg en het voelt of ik teveel ben, voor iedereen om me heen. Dit zijn de meest gehoorde opmerkingen die ik naar me toe krijg: ik ben te intens, ik ben teveel, te gecompliceerd, te extrovert, te druk…. Het lukt me niet om mijn eigen levensovertuiging te vinden: waarom ben ik hier? Wat kom ik hier doen? Overal hoor ik dingen over missies en ‘ikigai’s’, maar die van mij ‘krijg ik maar niet gevonden’. Ik begin dan ook over mijn spirituele missie: iedereen is het universum, maar toch voel ik het niet helemaal. Haike legt uit dat dit komt omdat er nog wat in de weg zit: mijn kernovertuiging. De overtuiging dat ik er niet mag zijn. Die belemmert mijn manifestatie en zorgt ervoor dat ik geen grenzen mag stellen. Mijn hele leven lang voel ik me anders dan anderen, het zwarte schaap. Thuis voelde ik me niet gehoord en gezien en schreeuwde ik alles bij elkaar. Ook ben ik vaak de rebel die om de regels heen danst, regels zijn er toch om te overtreden? Tegelijkertijd is dit ook mijn kracht: vaak vind ik toch oplossingen, die anders niet mogelijk leken. Ik kan dan wel denken dat ik een missie in het leven heb, maar ik voel dat niet helemaal. Ik voel dat dit er niet mag zijn, dat ik er niet mag zijn. Tegelijkertijd voel ik me ondergewaardeerd omdat anderen me niet zien, maar zie ik mezelf ook niet. Door harder te werken probeer ik gezien te worden, door anderen. Verwacht ik bossen bloemen voor mijn harde werken, van anderen.

De kernovertuiging blijkt gewoon een lading te zijn en door die te neutraliseren in mijn gevoelscentrum vervaagt mijn oude patroon voor mijn gevoel. Het oude patroon, mijn oude verhaal. Door het verhaal het verhaal te laten zijn, is er pas ruimte voor nieuwe paden om te ontstaan. Alleen dan kan er de ruimte ontstaan om mezelf te zijn en te laten zien. Om nieuwe patronen te gaan bouwen die me zullen dienen in plaats van belemmeren.

Deel 9: De afsluitende sessie

Deel 1

Tijdens de vorige sessie gaf ik aan dat het allemaal erg veel is. Een nieuwe partner, een nieuwe balans, wennen aan de ander, wennen aan mijn nieuwe zelf. Alles moet ik meteen perfect doen en ook op hetzelfde moment meteen gebeuren, iets wat hierin niet helpend is. Ik merk dat grenzen aangeven goed gaat, maar dat het nu juist moeilijk is om te voelen dat iemand er niet overheen gaat.

Doordat alles veel is, merk ik heel sterk dat mijn energielevel heel eg laag is. Ik ben een keer flauw gevallen en eigenlijk ben ik op een punt gekomen waarin ik bang ben om echt om te vallen. Er lijkt heel veel energie aan verschillende kanten weg te lekken en ik krijg het niet voor elkaar om genoeg op te laden waar ik kan.

Haike gaat terug naar het behandelplan wat we tijdens de intake hadden gemaakt en vraagt mij of ik het idee heb dat de therapie heeft geholpen in de afgelopen maanden. Hierin geef ik aan dat ik me verlamd voelde en dat nu juist alles heel erg binnen komt. Mijn vermoeidheid schrijf ik hieraan toe, net zoals het vinden van mijn nieuwe balans in alles. De grenzen voel ik wel, alleen ben ik soms nog bang dat ik ze nog niet altijd kan aangeven en handhaven. Het grappige hierbij is wederom dat, op het moment dat ik dit schrijf (een jaar later), ik echt net een half uur geleden mijn grens heel duidelijk heb aangegeven in een situatie. Ik ben heel erg trots op mezelf. Ik heb hier de afgelopen 2 jaar keihard voor gewerkt. Haike heeft me hierbij de weg gewezen, maar ik was degene die deze weg moest lopen en de obstakels uit de weg moest ruimen.

Als we ladingen weg gaan halen zit er nog van alles: de angst dat ik het nu zelf moet gaan doen, maar ook boosheid dat ik mezelf nog zo blijf afwijzen continu. Het lijkt wel of ik mezelf het niet waard vind om grenzen aan te geven, waardoor mensen over mijn grenzen gaan. Hierdoor creëer ik nog mijn eigen afwijzing, in plaats van dat ik echt in mijn kracht ga staan.

Tijdens de sessie blijf ik erg vermoeid en Haike voelt aan dat mijn klachten en het aantal ladingen niet kloppen bij de afsluitende sessie. Ze vertelt me dat ik last heb van een specifiek soort lading die van buitenaf in je systeem terecht kan komen en daar bijvoorbeeld vermoeidheid en extreme zelfveroordeling kan veroorzaken.

Als we al deze ladingen hebben geneutraliseerd voel ik me opgelucht en ontspannen. De hele erge vermoeidheid is weg. Ik ben nog wel moe, maar niet meer uitgeput zoals ik me eerder voelde.

Het lijkt net of er een soort van ziekte uit mijn lichaam is, waardoor ik nu weer meer energie heb om verder te kunnen met mijn nieuwe pad wat ik aan het bewandelen ben.

Deel 2

Het nieuwe pad bewandelen voel ik elke dag als ik opsta. De vorige sessie heeft me enorm geholpen om me niet meer zo moe te voelen. Ook voel ik, dat veel ladingen in mijn lijf geneutraliseerd zijn tijdens de sessies met Haike. Het huis wat ik had gekocht met mijn ex staat in dezelfde stad waar ik nu woon. Als ik er weleens langs loop, voel ik nog wel wat oude pijn. Het zijn nu genezen littekens, die elke dag een beetje meer vervagen. Ik heb nog wel moeite met sterke persoonlijkheden, waarbij ik dan nog terug kan gaan in gedachten naar de keren dat mijn ex fysiek geweld tegen me gebruikte. Daarentegen voel ik me voor het eerst echt thuis in mijn eigen huis. Het voelt niet meer als ‘het huis waar ik kwam na de scheiding’, maar als mijn eigen echte thuis. Ook voel ik me voor het eerst in mijn leven echt verbonden met mijn nieuwe liefde. We praten over alles, onderzoeken wat iets met ons zelf doet (i.p.v. meteen de ander de schuld te geven) en genieten met volle teugen van het leven.

Toen ik bij Haike startte met mijn traject voelde ik me verlamd, niet meer in contact met mijn eigen lichaam. Ik voelde geen enkele pijn meer en tegelijkertijd kon ik ook niet meer genieten van een fijne avond dansen, een heerlijk ijsje of een mooie zonsondergang. Nu, aan het einde, maar ook een jaar nadat ik dit schrijf, is dit compleet het tegenovergestelde.

We halen nog wat restladingen weg, waarbij nog wat laatste dingen naar boven komen. Uiteindelijk pink ik ook nog wat tranen weg, omdat de sessies voorbij zijn. Het voelt goed om het af te sluiten: hier ben ik echt wel klaar voor, voel me sterk genoeg om het nu alleen te doen. Haike drukt me op het hart dat ik haar altijd mag bellen, dit voel ik ook aan alles. Het is altijd mogelijk om nog een keer af te spreken, omdat er vast nog meer dingen boven komen drijven. Door de techniek die we samen hebben gedaan, lukt het me beter gevoel te herkennen en ook zelf naar dat gevoel te gaan. Hierdoor heb ik vertrouwen gekregen in het feit dat ik het zelf kan, maar ook dat ik Haike om hulp zal vragen als dat even niet zo goed gaat. Mijn doelen zijn bereikt tot nu toe, maar ik weet dat ik altijd zal blijven leren, continu in nieuwe situaties om me heen. Het verschil met voor de sessies is dat ik me nu bewuster ben van elke stap en gedachte en dit om kan buigen naar iets anders dan de negatieve spiraal waar ik sneller in belandde in het verleden.

Dit hele proces is me erg dierbaar. Het heeft me zoveel gebracht dat ik dat niet eens in woorden kan vatten! Eindelijk een therapeut die de kern wist te raken, waardoor ik een hoop ellende uit mijn lichaam kon gooien en veel inzicht kreeg over het menselijk brein en lichaam. Ik heb hier echt veel meer aan gehad dan aan alle reguliere trajecten die ik eerder heb gehad.

Niet alleen de sessies, maar ook het hele zelfonderzoek wat ik nog heb gedaan na de procestherapie, heeft me tot zoveel inzichten gebracht. Vanmorgen liep ik in een natuurgebied waar ik vaker loop. Ik merkte dat de kleuren, de vormen van de knoppen aan de bomen, maar ook de geuren veel meer binnenkwamen dan voorheen. Mijn nieuwe liefde is echt een steun, die niet zomaar weg rent als ik boos of verdrietig ben, maar zijn grote armen om me heen slaat en vraagt of hij iets voor me kan doen. Tegelijkertijd snappen we elkaars gedachtegangen en zijn er geen verdere instructies nodig bij wat we bedoelen. We hebben dezelfde normen en waarden, maar ook hetzelfde gevoel voor humor. Het leven voor mij nu lijkt een sprookje en voor mijn gevoel is het dat vaak ook. Een sprookje kent alleen ook vaak een vervelende gebeurtenis. Net zoals in het echte leven. Achteraf zijn dit eigenlijk altijd levenslessen, die nodig zijn, om uiteindelijk, weer te kunnen bijdragen aan het gelukkige einde. Want uiteindelijk draait het er niet om dat alles fijn, positief, of perfect is, maar gaat het erom hoe je ermee omgaat en hoe je van alle situaties kunt leren in het leven.

Zoals een mooie quote zegt: ‘May the flowers remind us why the rain was necessary’.

* Herken je jezelf in Nynkes verhaal of heb je andere problemen waar je hulp bij nodig hebt, aarzel dan niet om contact met mij op te nemen.