Omdat het zo geleidelijk gaat, merk je niet hoe het er in sluipt. Mijn jongste zoon sliep uit angst nooit meer op zijn eigen kamer en was soms ontroostbaar als hij voor het slapen gaan nadacht over de dood. Daarnaast vond hij het moeilijk om zijn emoties te reguleren. Kon opeens zomaar ontploffen.

Mijn oudste had al sinds hij naar de middelbare school ging stress. Stress omdat hij elke dag dacht ontzettend veel huiswerk te hebben, om daarna elke dag te merken dat dit heel erg mee viel (maar daar niets van leek te leren). En een dochter die bij het naar school fietsen steeds banger werd om van haar fiets af getrokken te worden. En bij gym niet durfde 'bokje' te springen, al jaren niet.

 

Hoe deze angsten erin zijn geslopen, kan ik niet precies duiden. En het mooie is, dat is voor de Emotieve Therapie ook niet van belang.

 

Allereerst kwam ik met mijn jongste zoon. Ik was echt verbluft van het verschil tussen hoe hij de kamer binnen ging, en hoe hij er 2 uur later uit kwam. Blij en huppelend kwam hij naar buiten. Dansend en zingend liep hij met mij naar de auto. Daar was duidelijk iets gebeurd wat een enorme last van zijn schouders had gehaald. Dit gunde ik de andere twee ook!

 

Het eerste wat mij op viel aan de verandering bij de kinderen was de eetlust. Opeens werd er goed gegeten, wat heerlijk! Vooral mijn dochter at vrijwel niets bij het avondeten, soms smeerde ze daarna nog een boterham. Nu schept ze soms twee keer op!

Al snel kreeg zij op gymles weer het gevreesde ‘bokje springen’. En ze ging er voor. Ze bleek er zo goed in te zijn dat ze kort daarna op turnen is gegaan! Ik zie mijn dochter nog steeds verder opbloeien, geen angsten meer hebben maar juist steeds sterker worden en verantwoordelijkheid nemen. Prachtig!

 

Met de jongste zoon duurde het wat langer. Het nadenken over de dood was weg, maar het alleen slapen was nog steeds te eng. Hij eet ook veel meer, blijft zijn blijheid uiten met luid gezang en zit heerlijk in zijn vel. We krijgen hem niet meer op de kast en ik heb hem nog niet zien 'ontploffen'. Dat verwacht ik eerlijk gezegd ook niet meer want hij reageert heel anders op een voorval dan voorheen. Inmiddels, na een tweede sessie met Haike slaapt hij ook weer vaker zelfstandig en is er geen stress meer bij het naar bed gaan.

 

De oudste zei na een week of twee uit zichzelf "ik voel mij veel rustiger de laatste dagen, ik weet niet wat het is..." en keek er erg blij bij. Ik merkte al eerder dat hij die stress van huiswerk niet meer had, grappig genoeg doordat hij al twee keer het huiswerk voor een aantal dagen tegelijk had gemaakt. Dat had hij nog nooit eerder gedaan en was ondenkbaar tot voor kort. Hier is echt iets veranderd. Het was zo aanstekelijk om die blijdschap en rust te zien, dat ik heb besloten ook sessies bij Haike te doen. De eerste resultaten zijn immens en veelbelovend. En dat terwijl ik dacht niet een echte reden te hebben…

 

Celia, 44 jaar